Ik link niet heel vaak naar Nederlandse collega-filmjournalisten, ook omdat die vaak toch al worden gelezen. Maar voor het laatste stuk van Basje Boer in De Groene maak ik nu, zo op het eind van het jaar, toch een uitzondering, omdat ze haar persoonlijke verhaal op een prachtige manier weet te verbinden met haar kennis van en liefde voor de cinema.
Met de soundtrack op onze koptelefoon wanen we onszelf de hoofdpersoon in de verhaallijn van ons leven. Er schuilt schoonheid in, vind ik, in hoe we ons vastklampen aan betekenis, hoe we weigeren ons neer te leggen bij willekeur. Maar dat we Hollywood, waar het individu altijd centraal staat, kopiëren naar de werkelijkheid, maakt ons ook narcistisch.
Lees vooral het hele stuk, in deze donkere dagen van december.