Filmnieuwsbrief 132: Belgische bioscopen op de barricades | Taliban sluit beroemde bioscoop | Netflix komt met baanbrekende gay kerst romkom

Deze 132ste editie van de Filmnieuwsbrief liet even op zich wachten, maar het werk voor IDFA de afgelopen maand slokte al mijn tijd op. Het festival glipte net door het oog van de naald, alleen de laatste dag van het festival moest geannuleerd worden vanwege alle beperkingen rond sluitingstijd en zaalcapaciteit. Maar de gevolgen voor de cultuursector (theaters, bioscopen, concerten en het nachtleven) zijn - ondanks de steunpakketten - natuurlijk desastreus. De politieke desinteresse voor cultuur werd mooi samengevat door De Speld. Geestelijke armoede, kent u die uitdrukking?

Ondertussen ging het voorzitterschap van de NVBF (Nederlandse vereniging van Bioscopen en Filmtheaters) van de ene naar de andere D66'er: Winnie Sorgdrager maakt op 1 januari plaats voor Boris van der Ham. Ze hebben - naast de partijkleur - met elkaar gemeen dat ze niet te betrappen zijn op professionele kennis en ervaring van de Nederlandse filmsector. Alhoewel dat goed aansluit bij de net genoemde aflevering van De Speld.

Een transfer die wel opmerkelijk te noemen is, is van filmjournalist Floortje Smit. Ze verruilt per 1 februari haar plek bij de Volkskrant voor het adjunct-directeurschap bij de Amsterdamse filmtheater Het Ketelhuis, naast directeur Alex de Ronde. Floortje Smit is, in tegenstelling tot Van der Ham, wél goed ingevoerd in de Nederlandse film, zo getuige ook haar bijdrages aan de Ketelhuis Podcast. Met deze positieve noot zal ik deze Filmnieuwsbrief in deze deprimerende tijd - het weer zit ook al niet mee - voorzien van een flinke dosis filmliefde. Spread the love én deze Filmnieuwsbrief, en tot nummer 133!

Terwijl hier voorlopig de bioscopen in elk geval nog overdag open blijven, wordt er in België al openlijk gespeculeerd op volledige sluiting. De Belgische bioscooplobby is nu een stevig tegenoffensief gestart, gesteund door studies die zeggen dat thuis kijken veel risicovoller is dan in de bioscoop zijn. Mooiste quote uit de campagne: “Bioscopen sluiten betekent mensen de kans ontnemen om te ontsnappen aan een klimaat dat angst inboezemt!”

Met IDFA net achter ons en het Oscarseizoen in het vooruitzicht is het goed een keer stil te staan bij het feit dat er in de hele Oscargeschiedenis nog nooit een documentaire is genomineerd voor Beste Film, laat staat gewonnen. Er zijn geen regels die dit tegenhouden, dus waar kan het dan aan liggen? IndieWire duikt hier in een fijn lang stuk dieper op in. Slotconclusie: documentaire is een beladen woord.

Dat de Taliban weinig op heeft met alles wat met cultuur en vrijheid te maken heeft, is inmiddels wel duidelijk. De Nederlandse AP-fotograaf Bram Janssen maakte voor de Washington Post een prachtige fotoserie over de beroemde Ariana bioscoop in Kabul, de plek waar ooit Bollywood films en American blockbusters drommen bezoekers trokken. Wat rest is nu een stille plek waar alleen het verleden nog rondwaart. Op dw.com zie je ook nog nog een korte videoreportage over de net gesloten bioscoop.

Na jarenlang heteronormatieve romkoms over ons heen te hebben gehad, heeft Netflix deze week de ‘eerste gay Kerst romkom’ uitgebracht. Je kan zeggen dat dit een handige marketingtruc is van de grootste streamingdienst, maar ze brengen het wel mooi uit. Wel met de wat cheesy titel Single All The Way, maar ach, dat hoort bij het genre. In The Queer Review las én zag ik ik een fijn interview met de twee hoofdrolspelers, Philemon Chambers en Michael Urie, die vooral benadrukt dat het homo-zijn geen rol speelt in de film: “My character’s problem is that he’s single, it’s not that he’s gay, and his family’s problem is that he’s single, they have no problem with being gay.” En voor Philemon Chambers was het neerzetten van een niet-stereotype black queer in de film een prachtig iets. Lees hier ook het interview met scenarioschrijver Chad Hodge.

Waar een traditioneel genre baanbrekend in kan zijn…

Een bekend motto van de Amerikaanse filmcriticus Rogert Ebert was: “No good movie is too long and no bad movie is short enough". Natuurlijk is dit zeer subjectief en persoonlijk, maar een aantal Hollywood-films zoekt dit jaar wel de grenzen op: de Bondfilm No Time to Die klokte 2 uur 43 minuten, ongeveer gelijk aan de Marvelfilm Eternals, Denis Villeneuve’s Dune en het net uitgekomen House of Gucci. Uit onderzoek blijft nu dat de lengte van de film een grote rol speelt bij de filmkeuze, volgens een stuk in de LA Times. Een reden die ik niet in het stuk teruglees, is de afkickverschijnselen van bijna vier uur lang niet online kunnen zijn. Iets wat thuis wel kan bij een lange film of een serie bingen. Lees trouwens meteen ook dit stuk over dit onderwerp terug, onder de titel No Time to Pee.

Geef een filmartikel de titel Everyone is beautiful and no one is horny, en je hebt meteen mijn aandacht. Zeker als het stuk is geplaatst op de website Blood Knife (‘A digital magazine about sci-fi, horror, and capitalism’). Nog nooit van gehoord, maar het stuk begon met een korte analyse van Starship Troopers, dus dan lees je wel door. Het gaat over het schoonheidsideaal binnen Hollywood waar elke seksualiteit uit is geramd, of het moet een laf preuts aftreksel zijn. Een stuk om over na te denken, zeker met de blik op de verpreutsing en de-seksualisering in het openbare leven .

Peter Jacksons driedelige documentaireserie over de Beatles, die op de streamingdienst Disney+ te zien is, heeft een stortvloed aan media-aandacht en positieve kritieken opgeleverd. Video-essay maker Leigh Singer maakte ter gelegenheid van Jacksons serie een goed video-essay over de films die de Fab Four maakten, met name A Hard Day’s Night en Help! Op wat tegendraadse wijze lol hebben in muziek- én filmmaken, daar draaide het bij de Beatles duidelijk om.